Υπό-κρισία...

Ναι, είμαι τσαντισμένος.
Ναι, είμαι απογοητευμένος, γι ακόμα μια φορά.

Ομολογώ πως τα τελευταία 5 χρόνια, της ζωής μου, έχω φάει την υποκρισία με το κουτάλι σε απανωτές φιλικές και διαπροσωπικές σχέσεις. Δεν ξέρω γιατί, ίσως να φταίει ένα μαύρο συννεφάκι που κυκλοφορεί πάνω απο το κεφάλι μου.

Οι άνθρωποι, υποκρίνονται.
Υποκρίνονται στο σεξ, στην δουλειά, στους καυγάδες, στην οικογένεια, πολλές φορές και στις συζητήσεις. Ακόμα και τώρα, μπορεί κι εγώ να υποκρίνομαι όταν γράφω αυτές τις γραμμές και εσείς να μην το αντιλαμβάνεστε.
Η υποκρισία, ανήκει στην κατηγορία των συνηθειών. Δηλαδή, όσο περισσότερο υποκρίνεσαι, τόσο πιο φυσικά "σου βγαίνει" και σε μετέπειτα καταστάσεις, πολλές φορές μάλλιστα, χωρίς την συνείδηση αυτού του γεγονότος. Μέχρι αυτό το σημείο, αν και όχι θεμιτό, είναι δυνητικώς αιτιολογούμενo.

Όμως το πιο ηλίθιο για μένα, είναι να υποκρίνεσαι σε μια φιλία.

Τους φίλους τους επιλέγουμε, δεν μας τυχαίνουν.
Συνεπώς, για ποιόν μαμημένο λόγο, να υποκριθείς σε έναν άνθρωπο τον οποίο έχεις επιλέξει να κρατάς δίπλα σου?
Ακόμα και να δεχτούμε την πιθανότητα, οτι οι φιλίες πλέον είναι πλασματικές, το γεγονός παραμένει. Γιατί να μπείς στον κόπο να υποκριθείς απο την στιγμή που μπορείς να το συζητήσεις με τον φίλο/η σου και ΕΑΝ δεν το λύσεις, τότε τα "διαλάτε το μαγαζάκι"?

Η υποκρισία ασφαλώς, είναι και βλαβερή για τον θύτη και όχι μόνο το "θύμα". Κάποιος που υποκρίνεται, ακόμα και σε παθητικό επίπεδο πλέον, βάζει τον εαυτό του σε διαδικασία να προσέχει πάντα αυτά που λέει, μη τυχόν και χαλάσει η κάλυψη, ενώ ταυτόχρονα πασχίζει να δείξει κάτι, το οποίο δεν ισχύει, ακόμα και στους ανθρώπους με τους οποίους θα "έπρεπε" να αισθάνεται άνετα.
Συνεπώς, ο υποκρινόμενος, δεν αισθάνεται ποτέ άνετα, όταν το "θύμα" είναι μπροστά και πόσο μάλλιστα όταν πρόκειται για φίλο ή φίλη.

Αν μη τι άλλο, δεν συμφέρει στις μέρες μας να υποκρίνεστε...

Σας ευχαριστώ που αντέξατε το παραλήρημα απελπισίας μου.
Πάμε όλοι μαζί τώρα το άσμα: "Hypocrisy is in the aaaaair..."