Σήμερα νιώθω πολύ μεγάλη την ανάγκη να γράψω.
Ομολογώ πως πέρασα 2 μέρες συνεχούς hangover απο νύχτες ποτού και κατά ένα τρόπο, διασκέδασης..
Παραδόξως δεν νιώθω ικανοποιημένος απο αυτό. Μέσα λοιπόν στις σουρωμένες σκέψεις μου, ανακάλυψα έναν περίεργο γρίφο ο οποίος βγάζει νόημα ακόμα και σε νηφάλιες στιγμές..
Τι μας κάνει ευτυχισμένους?
Και ακόμη περισσότερο: "Γιατί" μας κάνει ευτυχισμένους?
Δεν αναφέρομαι σαφώς στα μεγαλόπνοα όνειρα και φιλοδοξίες της ευτυχίας γενικότερα στην ζωή αλλά στα μικρά, καθημερινά πραγματάκια τα οποία μας γεμίζουν ή αδειάζουν τις μπαταρίες μας και βοηθούν να συνεχίσουμε την κατα μία οπτική γωνία, σύντομη ζωή μας.
Το σεξ, οι φιλίες, τα πάθη, το αλκοόλ, το τσιγάρο, η ανάγνωση ενός βιβλίου που θα μας ταξιδέψει, η βόλτα στην φύση, ο έρωτας, το γέλιο, η τηλεόραση, τα ταξίδια και πολλές άλλες ηδονές/απολάυσεις του σώματος αλλά και πνεύματος..
Γιατί όμως αυτά? Ακόμη πιο συγκεκριμένα, γιατί όταν δεν μπορούμε να τα αποκτήσουμε συνεχίζουμε (πολλές φορές μάταια..) τον αγώνα για την απόλαυση?
Οι απαντήσεις ποικίλουν προφανώς, αναλόγως με την προσωπικότητα και ιδιορυθμία του καθενός. Κι όμως, υπάρχει κάτι το οποίο αποτελεί για όλους, κοινό αποδεκτό στοιχείο: Η σωματική ηδονή.
Αναφέρομαι, στον ερεθισμό των αισθήσεων μας, σε όλη τους την έκφανση...Ακόμα και οι μοναχοί ασκητές διαφόρων θρησκειών, οι οποίοι υποτίθεται πως απαρνούνται τις σωματικές απολαύσεις, δεν γεννήθηκαν ασκητές αλλά έζησαν ένα ποσοστό της ζωής τους γευόμενοι απλές απολάυσεις οι οποίες μας υπενθυμίζουν πως είμαστε ζωντανοί.
Κι όμως. Πόσο πλούσια μοιάζει η ζωή με τις ηδονές και πόσο νόημα της δίνουν αλλά και πόσο επιβλαβείς μπορούν να γίνουν, όταν έρχονται σε σύγκρουση με το σκοπό της κοινωνικής ύπαρξης του ανθρώπου, σαν μέλος ενός συνόλου που πάντα προσπαθεί να σταθεί όρθιο.
Υπήρξαν αμέτρητες φορές που αναρωτήθηκα κι εγώ το "νόημα της ζωής" (αν μπορούμε να το θέσουμε έτσι αόριστα). Περιττό να πω, πως δεν το βρήκα...Μέσα σε αυτα τα υπαρξιακά ερωτήματα, σκόνταψα πάνω σε ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο στην ιστορία της ανθρώπινης φύσης, το οποίο αφορά την πνευματική κληρονομιά που αφήνει ο καθένας μας στους ανθρώπους που είναι κοντά του και επηρρεάζει τόσο την προσωπικότητα τους όσο και τις επιλογές τους, οι οποίοι με την σειρά τους θα αφήσουν το στίγμα τους στην επόμενη γενιά και πάει λέγοντας...
Πάντα σκέφτομαι την ανθρωπότητα σαν ένα τεράστιο ρολόι του οποίου οι τροχοί και γρανάζια είναι οι άνθρωποι. Ακόμα και το μικρό γρανάζι, κινεί με την σειρά του κάποιο άλλο κ.ο.κ. Όλα τα γρανάζια είναι σημαντικά για να κινηθούν οι δείκτες του ρολογιού και όλα πρέπει να έχουν αυτόν τον κοινό στόχο.
Τι θα γινόταν όμως αν μια μέρα δέκα μικροσκοπικά γραναζάκια αποφάσιζαν οτι θέλουν πλέον να σταματήσουν να γυρίζουν και να απολαύσουν την ηδονή της ακινησίας ή ακόμη χειρότερα να νιώσουν την ηδονή του "κάνω του κεφαλιού μου"?
Η απάντηση σε αυτό, είναι μια γρήγορη ματιά στον κόσμο μας.
Σταματάω κάπου εδώ γιατί αρχίζω να χάνομαι στον ειρμό της σκέψης μου και τα γραφόμενα μου δεν θα βγάζουν ιδιαίτερο νόημα, καταλήγοντας στην σουρεαλιστική γραφή του υποσυνειδήτου (δεν τους πάω τους ονειροπαρμένους υπερεαλιστές ρε γαμώτο...)
Στην υγειά σας!
